روش زندگی مردم محلی در جهت حفظ و استفاده پایدار از گونه¬های زمینی و منابع طبیعی می باشد و در طول زمان تغییر روش زندگی بر اساس تغییر محیط زیست را یاد گرفته اند. بنابراین استفاده از دانش و تجربه جوامع محلی برای حفظ منابع زیستی و مقابله مؤثر با چالش های زیست محیطی، ضروری است. 

دانش سنتی و بومی منحصر به فرد هر جامعه ای است و بسیار با ارزش است زیرا طی هزاران سال افراد محلی تجربیات خود را بصورت شفاهی از نسلی به نسل دیگر و به روش های مختلفی از قبیل داستان ، آهنگ  فولکلور ، ضرب المثل ها، ارزش های فرهنگی، اعتقادات، آیین ها و قوانین جامعه محلی، زبان محلی و شیوه های کشاورزی از جمله تکثیر گونه های گیاهی و نژادهای جانوری منتقل کرده اند. 

دانش سنتی با علوم مدرن یا غربی از لحاظ سازماندهی اصول ، مهارت ها و روش ها، و نحوه استفاده از دانش متفاوت است. تحقیق دانشمندان درباره محیط زیست و مقابله با چالش های زیست محیطی کافی نیست و استفاده از دانش و تجربه جوامع محلی برای اقدامات مؤثر در سطح جهان ضروری است.

به عنوان مثال، ثابت شده است بومیان آمازون بهترین نگهبان قلمروهای سنتی خود هستند. زیرا مردم بومی می دانند چطور از انرژی تجدیدپذیر و منابع طبیعی بطور پایدار استفاده کنند و از این طریق انتشار گازهای گلخانه ای کاهش می یابد. 

پروژه های مرمت و احیای زیست محیطی که مردم بومی و جوامع محلی درگیر هستند موفق تر هستند. این نتیجه مطالعه ای است که توسط انستیتوی علوم و فناوری محیط زیست (ICTA-UAB)  انجام شده است، که ارزش دانش بومی و محلی را در بازگرداندن اکوسیستم های تخریب شده نشان می دهد و اهمیت نیاز به مشارکت این قشر را برجسته می کند. مشارکت جوامع بومی برای اطمینان از حفاظت طولانی مدت مناطق مرمت شده لازم و ضروری است.

هدف از ایجاد مناطق حفاظت شده حفاظت از تنوع زیستی است، اما سطح حفاظت فعلی برای جلوگیری از انقراض جهانی کافی نیست. مردم بومی در حال حاضر یک چهارم از سطح زمین را بر اساس دانش سنتی پایدار خود اداره می کنند.مناطق حفاظت شده ای که به دست مردم محلی اداره و حفاظت می شود بالاترین بازده را دارد.

ثابت شده است که بهترین و کارآمدترین مدیریت گونه، مدیریت زیستگاه و محیط زیست زمانی است که مردم بومی در این امر مشارکت کنند و از تجربه و دانش محلی آنها استفاده شود.